3. മനുഷ്യന് അന്ധകാരത്തിന്നു ഒരതിര് വെക്കുന്നു; കൂരിരുളിലെയും അന്ധതമസ്സിലെയും കല്ലിനെ അങ്ങേയറ്റംവരെ ശോധന ചെയ്യുന്നു.
|
4. പാര്പ്പുള്ളേടത്തുനിന്നു ദൂരെ അവര് കുഴികുത്തുന്നു; കടന്നുപോകുന്ന കാലിന്നു അവര് മറന്നു പോയവര് തന്നേ; മനുഷ്യര്ക്കും അകലെ അവര് തൂങ്ങി ആടുന്നു.
|
10. അവര് പാറകളുടെ ഇടയില്കൂടി നടകളെ വെട്ടുന്നു; അവരുടെ കണ്ണു വിലയേറിയ വസ്തുക്കളെയൊക്കെയും കാണുന്നു.
|
11. അവര് നീരൊഴുക്കുകളെ ചോരാതവണ്ണം അടെച്ചു നിര്ത്തുന്നു; ഗുപ്തമായിരിക്കുന്നതു അവര് വെളിച്ചത്തു കൊണ്ടുവരുന്നു.
|
17. സ്വര്ണ്ണവും സ്ഫടികവും അതിനോടു ഒക്കുന്നില്ല; തങ്കം കൊണ്ടുള്ള പണ്ടങ്ങള്ക്കു അതിനെ മാറിക്കൊടുപ്പാറില്ല.
|
18. പവിഴത്തിന്റെയും പളുങ്കിന്റെയും പേര് മിണ്ടുകേ വേണ്ടാ; ജ്ഞാനത്തിന്റെ വില മുത്തുകളിലും കവിഞ്ഞതല്ലോ.
|
21. അതു സകലജീവികളുടെയും കണ്ണുകള്ക്കു മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു; ആകാശത്തിലെ പക്ഷികള്ക്കു അതു ഗുപ്തമായിരിക്കുന്നു.
|
28. കര്ത്താവിനോടുള്ള ഭക്തി തന്നേ ജ്ഞാനം; ദോഷം അകന്നു നടക്കുന്നതു തന്നേ വിവേകം എന്നു അവന് മനുഷ്യനോടു അരുളിച്ചെയ്തു.
|